حافظ

الا يا ايها الساقی ادر کاسا وناولها که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

به بوی نافه ای کاخر صبا زان طرد بگشايد زتاب جعد مشکينش چه خون افتاد در دلها

مرا در منزل جانان چه امن عيش چون هر دم جرس فرياد ميدارد که بربنديد محملها

به می سجا ده رنگين کن گرت پيرمغان گويد که سالک بی خبر نبود زراه ورسم منزلها

شب تاريک وبيم موج وگردابی چنين ها يل کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها

همه کارم زخود کامی ببد نا می کشيد آخر نهان کی ماندآن رازی کزو سازند محفلها

حضورگرهمی خواهی ازوغايب مشو حا فظ متی ما تلق من تهوی دع ا لد نيا واهملها

Aus dem Diwan von Hafiz; geb. 1320, gest. 1389 n. Ch. (der größte persische Dichter der mystischen Liebe)

„Holla, Saki! Lass die Krüge kreisen, reiche mir den Krug!“

Anfangs schien die Liebe leicht, die nun mich mit Beschwernis schlug.

Eh´ der Frühwind endlich löste jenes Stirnhaars Moschusquell,

Wieviel Blut troff nicht in Herzen aus dem duftumringten Bug!

Wie könnt` ich in des Geliebten Rastort sicher leben? Gleich

Hebt die Glocke an zu rufen: aufgepackt zum Weiterzug!

Färbe bunt mit Wein den Teppich, wenn der Alte Wirt es sagt:

Denn der Wandrer ist nicht unkund der Stationen Recht und Fug!

Finstere Nacht und Wogengrauen und entsetzlich Wirbeldrehn –

Wie soll unsern Zustand kennen, wer am Strand geht leicht und Klug!

All mein Tun hat eigensinnig üblen Namen mir verschafft –

Wie verbirgt sich ein Geheimnis, das man unter Leute trug!

Hafis, wünschst du Ruh` der Nähe, schweife ferne nicht umher:

„Hast du, wenn du liebst, gefunden, lass die Welt; du hast genug!“

nach oben

جلال الدين رومى

بشنو ابن نى ﭽون شكايت مى كند از جداييها حكايت مى كند

كز نيستان تا مرا ببريده اند در نفيرم مرد و زن ناليده اند

سينه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگويم شرح درد اشتياق

هر كسى كو دور ماند از اصل خويش باز جويد روزﮔار وصل خويش

من به هر جمعيتى نالان شدم جفت بدحلان وخوش حالان شدم

هر كسى از ظن خود شد يار من از درون من نجست اسرار من

سر من از ناله من دور نيست ﻟﻳﮎ ﭼﺷﻡ و گوش را آن نور نيست

تن زجان و جان ز تن مستور نيست ﻟﻳﮎ كس را ديد جان دستور نيست

اتشست اين باﻧﮓ ناى و نيست باد هر كه اين آتش ندارد نيست باد

Aus dem Diwan von Jalaluddin Rumi (1207 - 1273 ) der größte Dichter in der persischen Mystik;

Gründer des Ordens der tanzenden Derwische

Hör auf der Flöte Rohr wie es erzählt und wie es klagt vom Trennungsschmerz gequält!

Seit man mich aus der Heimat Röhricht schnitt weint alle Welt bei meinen Tönen mit!

Ich such ein Herz vom Trennungsleid zerschlagen um von der Trennung Leiden ihm zu sagen.

Sehnt doch nach dem In-Einheit-Lebens-Glück wer fern vom Ursprung immer sich zurück.

Ich klagt vor jeder Gruppe in der Welt ward Guten bald und Schlechten zugesellt;

ein jeder dünkte sich mein Freund zu sein sucht mein Geheimnis nicht im Herzen mein.

Und doch so fern ists meiner Klage nicht- dem Aug und Ohre fehlet nur das Licht.

So sind auch Leib und Geist einander klar- doch welchem Auge stellt der Geist sich dar?

Kein Hauch nein Feuer sich dem Rohr entwindet- Verderben dem den diese Glut nicht zündet!

(Uebersetzung: A. Schimmel)

nach oben

سعدى

بنى آدم أعضاى ﻴﮏ ﭘﻴﮑرند كه در آفرينش ز ﻴﮏ ﮔوهرند

ﭼه عضوى بدرد آرد روزﮔار دﮔر عضوها را نمارد قرار

تو كرد مهنت دﻳﮔران بى غمي نشايد كه نامت نهند آدمى

Aus dem Diwan von Sa'di; geb. 1181 und ges. 1292 n.Ch. (der bedeutende didaktische Poet Persiens)

Die Kinder Adams sind aus einem Stoff gemacht, als Glieder eines Leibs von Gott, dem Herrn, erdacht.

Sobald ein Leid geschieht nur einem dieser Glieder, dann klingt sein Schmerz sogleich in ihnen allen wider .

Ein Mensch, den nicht die Not der Menschenbrüder rührt, verdient nicht, daß er noch des Menschen Namen führt.

nach oben

عمر خيام

خيام اﮔر زباده مستى خوشباش با ماه روخي اﮔر نشستى خوشباش

ﭽون عاقبت كار جهان نيستى است اﻧﮔاركه نيستى ﭽو هستى خو شباش

ﻳﮎ ﭽند بكود كى باستاد شديم ﻳﮎ ﭽند زاستدى خود شاد شديم

ﭘايان سخن شنوكه ما راﭽه رسيد از خاﮎ در آمديم برباد شديم

اين كوزه ﭽو من عاشق زاري بودست دربند سر زلف ﻧﮕارى بودست

اين دسته كه بر ﮔردن او مى بينى دستيست كه بر ﮔردن يارى بودست

Aus dem Diwan von Omar Khayyam; geb. 1048 und gest. 1123 n.Ch. (persischer Mathematiker, Astronom und Dichter)

Der Krug, von dem die leise Antwort kam, der lebte einst und kannte Lust und Gram,

Die kalte. Lippe, die ich küsste weißt du wie heiße Küsse einst sie gab und nahm?

Als ich noch jung war, hört ich mit Verlangen gelehrte Männer große Worte fangen

Um jenes, dies und das. Doch bin ich stets zur Türe, wo ich kam, hinausgegangen.

Zu Staub ward alles, was von je geschah, und dennoch endet jedes Ding auf – ja -.

Denn was du bist, das sollst du immer bleiben. Ein Nichts, ein Schatten bist du dort und da.

Übersetzung: Edward J. Fitzgerald

nach oben

نظامى

"ليلى و مجنون"

بر وصل تو ﮔرﭽه نيست دستم غم نيست ﭽو براميد هستم

عشقي كه نه عشق جا ودا نيست بازﻳﭼه شهوت جوا نيست

من قوت ز عشق مي ﭘديرم ﮔر ﭘرو عشق من بميرم

ﭘرورده عشق شد سرشتم جز عشق من وسر نوشتم

آن دل كه بورد عشق خالى سيلاب غمش برا وحالى

Mohammad IIlyas ibn Yusuf Nizami (geb. 1141, gest. 1209)

Aus "Leila und Madschnun"

Obwohl ich mich nicht mit dir vereinigen kann,

trauere ich nicht, weil immer noch ein Funke Hoffnung in mir ist

Die Liebe, die nicht ewig währt,

ist nur Spielerei jugendlicher Begierde.

Meine Kraft kommt durch die Liebe,

stirbt die Liebe, sterbe auch ich.

Mein Wesen wurde geprägt von der Liebe,

denn sie ist auch mein Schicksal.

Ein Herz, das leer an Liebe ist,

ist stets voll Traurigkeit.

nach oben

فردوسى

بسى رنج بردم در اين سال سى عجم زند كردم بدين ﭘارسى

ميا زار مورى كه دانه كش است كه جان دارد جان شيرين خوش است

Abo'l Qasem Mansur ibn Hasan Firdousi (geb. 940 n.Ch., dest. 1020 n.Ch.), Dichter des iranischen Nationalepos "Schah Name".

Dreißig Jahre lang mühte ich mich,

den Iran mit der persischen Sprache neu zu beleben.

Quäle nicht die emsige Korn tragende Ameise!

Auch sie lebt und das Leben ist süß.

oben

عزر بلبل

بلبل شيدا در آمد مست مست وز کمال عشق نه نيست و نه هست

معنيي در هر هزار آواز داشت زير هر معني جهاني راز داشت

شد در اسرار معاني نعره زن کرد مرغان را زفان بند از سخن

گفت بر من ختم شد اسرار عشق جمله شب می کنم تکرار عشق

نیست چون داود یک افتاده کار تا زبور عشق خوانم زار رار

زاری اندر نی ز گفتار منست زیر چنگ از ناله زار من است

گلستانها پر خروش از من بود در دل عشاق جوش از من بود

باز گویم هر زمان رازی دگر در دهم هر ساعت آوازی دگر

عشق چون بر خان من زور آورد همچو دریا جان جان من شور آورد

خر ک شور من بدید از دست شد گر چه بس هشیار آمدمست شد

Farid ud-Din Attar (gest. 1220)

Aus den „Vogelgesprächen“

Die Ausrede der Nachtigall

Zuerst trat die verliebte Nachtigall vor. Sie war fast außer sich vor Leidenschaft und ließ ihre Gefühle in die tausend Töne ihres Liedes einströmen, und jeder Ton enthielt eine ganze Welt voller Geheimnisse. Als sie von diesen Geheimnissen sang, verstummten die Vögel. „Ich kenne alle Geheimnisse der Liebe“, sagte sie. „Die ganze Nacht singe ich meine Liebeslieder. Gibt es keinen unglücklichen David, dem ich die sehnsüchtigenPsalmen der Liebe vorsingen kann? Durch mich ist das süße Weinen der Flöte, das Klagen der Laute entstanden. Ich schaffe Aufruhr unter den Rosen und in den Herzen der Liebenden. Ich lehre sie immer neue Geheimnisse, singe immer neue traurige Lieder. Wenn die Liebe meine Seele überwältigt, ist mein Gesang wie das Seufzen des Meeres. Wer mich singen hört, gibt seinen Verstand auf, auch wenn er ein Weiser ist.

nach oben